ဓမၼာႏုုပႆနာပိုုင္း
***ဤတရားေတာ္သည္ ဓမၼာႏုုပႆနာပိုုင္းကိုု အားထုုတ္ေနၾကေသာ ေယာဂီမ်ားအတြက္ အထူးသင့္ေလ ွ်ာ္ပါသည္။***
အပိုုင္း (၁)
ေဒါသတရားထဲမွာ ကုကၠဳစၥဆိုတဲ့ တရားပါတာကို သတိထားရေအာင္ေနာ္၊ ဒါသင္ရေအာင္၊ ဒီကုကၠဳစၥဆိုတာ ျပဳလိုက္မိတဲ့ မေကာင္းမႈတစ္ခုုကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ေနာင္တတဖန္ ပူပန္တာ၊ တခါ မျပဳလုိက္ရတဲ့ အခြင့္အေရးေကာင္းကို လြတ္သြားတာကိုလည္း ၿပီးၿပီးသားကို ျပန္ေတြးၿပီးေတာ့ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ ပူပန္တာ ေျပာတာ၊ အဲ့ဒါကို စာေပက်မ္းဂန္မ်ားထဲမွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနာဂါမ္မ်ားက်မွ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္ႏိုင္တယ္၊ အဲ့ဒီဓါတ္ကလည္းဘဲ နည္းနည္းအႏၱရာယ္တစ္ခုဘဲေနာ္။ သူက ဒိ႒ိၾကိဳးကို တင္းေစတာဘဲ။ ဒါေတြကို သံုးသပ္ရေအာင္ ။ရႈတဲ့ဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တကယ့္သဘာ၀ အရိွတရား/အရႈခံတရားက အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ခႏၶာငါးပါး ျဖစ္မေနဘူးလား၊ ခႏၶာငါးပါး သေဘာတရားကို ဘုရားရွင္ ရႈတဲ့အခါမွာ သူ႔သဘာ၀အမွန္က အတိတ္ခႏၶာ အစဥ္မလိုက္ရဘူး၊ အနာဂတ္ ခႏၶာ မေတာင့္တရဘူး။ အတိတ္ခႏၶာက ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ျပန္လာပါ့မလား၊ မလာဘူး၊ အနာဂတ္ခႏၶာက ေပၚမလာေသးဘူးဆိုေတာ့ ရိွေသးရဲ႕လား၊ ဒါျဖင့္ရင္ ထိုထိုေပၚဆဲမွာ ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္းပဲ ရဲေနတဲ့ အိုးကင္းေပၚ ေရစက္က်သလို အသစ္အသစ္ထိတိုင္းေပ်ာက္၊ ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့့ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတာကိုပါ ေတြ႔ရမွာ၊ ဖြားေသဘဲေတြ႔ရမွာေနာ္၊ ဒီအျမင္မသန္တဲ့အခါမွာ ကာလေလးေတြ ဆက္စပ္သြားတတ္တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ နာရီ မိနစ္က ထိုင္ရင္းနဲ႔ စိတ္မရွည္စရာ ေျပာခ်လိုက္တယ္ေပါ့ေနာ္၊ ေျပာၿပီးတဲ့အခါ ဒီဘက္ကို ေက်ာေပးလွည့္လာေတာ့ တခ်ိဳ႕ ပါလာၾကတယ္၊ ဒီဘက္နာရီထိပါလာၾကတယ္၊ သေဘာေပါက္လား၊ အဲ့ဒါ ကုကၠဳစၥတရားဘဲ။သေဘာေပါက္လား။ ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္။ အခ်ိဳးမတည့္တာ အျပစ္တင္စရာ တစ္ခုခုကို ျမင္လို႔ေျပာၿပီးၿပီ၊ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ကို ဒီဘက္ စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီမွာလည္း အင္း.. ငါေျပာကို ေျပာရမွ၊ ေျပာလိုက္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ငါေျပာခဲ့တာ ဒါေၾကာင့္ေျပာခဲ့တာ.. မၿပီးေသးဘူး၊ အရိွန္မေျပေသးဘူးေပါ့၊ သေဘာေပါက္လား၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာလဲသိေနတယ္။ အင္း.. ငါ ေဒါသေတြ၊ ေဒါသေတြ ျဖစ္ေနတာဘဲ။ ငါညံ့ေတာ့ညံ့တာဘဲလို႔ မေတြးၾကဘူးလား၊ ဒါျဖင့္ရင္ ကာလအားျဖင့္ လိုက္လာတယ္လို႔ ေခၚတယ္ေနာ္၊ ဟိုေနရာမွ မျပတ္ခဲ့ဘူး၊ ဒီဘက္နာရီထိပါလာတာ၊ အဲ့ဒါ ကုကၠဳစၥလို႔ေခၚတယ္၊ ခုေယာဂီေတြ ေတြ႔မေနဘူးလား၊ ဒါ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ပဲ။ ျဖစ္ေနတာေနာ္၊ အမွန္ကေတာ့ ေျပာေနဆဲမွာဘဲ ၿပီးဆုံုးသြားတာ။ ေျပာၿပီးရင္ မရိွေတာ့ဘူး၊ မရိွရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပါလာတယ္။ အရိွန္က ပါလာတယ္၊ ပါလာတာေတာင္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ အားမရဘူး ။ငါညံ့သြားျပန္ၿပီ။ ငါလြတ္သြားျပန္ၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ဒီဘက္ပါမလာဘူးလား၊ အဲ့ဒါ ဘာေခၚၾကမလဲ။ ကုကၠဳစၥ။ နားလည္တယ္ေနာ္၊ ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးတယ္ေနာ္။
တခါတေလက်ရင္၊ ဘုရားကဆံုးမတယ္။ အတြင္းႏႈတ္ခမ္းနဲ႔အမွ် ျပည့္တဲ့ ဆီျပည့္ခြက္ကို ကိုင္သလို သတိက အျပည့္ထားရမယ္၊ ဘုရားက ဆံုးမပါရဲ႕သားနဲ႔ ကိုယ္ကသြားရင္းလာရင္းနဲ႔ လြတ္သြားတယ္၊ လြတ္သြားတဲ့အခါက်ရင္ လြတ္မွန္းသိလိုက္ၿပီ၊ ရိုးရိုးမသိဘူး။ သူက ငါလြတ္သြားျပန္ၿပီ..ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရလိုက္ဘူး၊ အားမရေတာ့ကာ ေနႏွင့္အံုး။ ၿပီးမွဘဲ ရႈေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ဆဲြလိုက္ေသးတယ္၊ ဆဲြေတာ့ကာ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလေလးမွာ ေပၚတဲ့စိတ္ အသစ္အသစ္က ဘာနဲ႔ထံုသြားလဲဆိုေတာ့ ေဒါသနဲ႔ ထံုသြားလိုက္တာ ကုုကၠဳစၥနဲ႔ ေနရာယူသြားျပန္တယ္၊ ေသခ်ာမွတ္ေနာ္၊ သူက ဉာဏ္ေလးက နည္းနည္းေလး ေနာက္က် ေနာက္က်သြားတာေပါ့၊ အလွည့္ေလးေတြဘဲေနာ္၊ လြတ္သြားတာေလးကို သိသြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အဲဒီ လြတ္သြားတာသိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေတာ့ကာ ကိုယ္ကိုု ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရံုဘဲ။၊ ႀကိဳးအတင္း အေလ်ာ့ ၾကည့္လိုက္တာဘဲေပါ့ေနာ္၊ အတင္းအေလ်ာ့ၾကည့္လိုက္လို႔ တင္းဖဲြ႔ၿပီးေတာ့ကာ အဲဒီသေဘာတရားကိုဘဲ၊ လက္ရိွ အေျခအေနကိုဘဲ သူကရႈရတာ၊ ေနာက္လည္းဘဲ အျပစ္မတင္နဲ႔။ ေရွ႕လည္းဘဲ မသြားနဲ႔၊ ခ်က္ခ်င္း ၿဖိဳခ်လိုက္ရတာ၊ အဲ့ဒီမွာ လ်င္ျမန္တဲ့ ဉာဏ္အလင္းရိွေသာေၾကာင့္၊ ဉာဏ္ထက္ျမက္တဲ့ အလင္းဓာတ္ျမန္ေသာေၾကာင့္ ဒါတစ္ဆင့္ တက္ၿပီးေတာ့ ေျပာတာေပါ့။အဓိပၺါယ္က ဒီအနာဂါမ္ဆိုတဲ့ သေဘာက န အာဂါမိ လို႔ေျပာတာ၊ ဘာတဲ့တုန္း။ န အာဂါမိ။ အဓိပၸါယ္က ကာမဘံုထဲကို ျပန္မလာေတာ့တာ ေျပာတာ၊ တစ္ဖန္ ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ န ဆိုတာ ျပန္မလာတာ ။မရိွတာကိုေျပာတာေနာ္၊ အာဂါမိ ဆိုေတာ့ မလာေတာ့ဘူး၊ သေဘာတရားက သူက ျဖစ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ တစ္ဖန္ျဖစ္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ေပၚလာရင္ တင္းခနဲ ပူခနဲ ေပၚစရာေပၚလာလို႔ရိွရင္ ေပၚတာနဲ႔ ေနာက္စိတ္တစ္စုကို ျဖစ္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး၊ ဉာဏ္အုပ္ခ်လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းရွင္းသြားတာ၊ အရွင္းျမန္တယ္ေပါ့၊ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ မပါေတာ့ဘူး၊ အရွင္းျမန္တယ္၊ ၾကာၾကာမပါဘူး၊ စကၠန္႔ မိနစ္ မၾကာဘူးေပါ့၊ ဟိုဘက္ကို မကူးဘူး၊ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္တယ္၊ အသတ္ျမန္တယ္။
ေဒါသမကုန္ဘူးေနာ္၊ လံုး၀ကုန္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သေဘာေပါက္လား၊ ေသခ်ာမွတ္၊ ပယ္ႏိုင္တဲ့အားကို ေျပာတာ၊ ေဒါသအကုန္လံုးအၾကြင္းမဲ့ ကုန္တာက အရ ဟႏၱာ ေနာ္၊ သေဘာေပါက္လား။ ေသခ်ာမွတ္ေနာ္၊ ဒါဘုန္းဘုန္းတို႔လည္း ပထမ မသိဘူး မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတို႔ ေျဖေတာ့ ေမးတာကို ၾကည့္ေတာ့မွ သိတာ၊ ေအာ္.. ဒီလိုပါလားလို႔။ ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုရင္ ကြာဟခ်က္ ေပၚရင္ တင္းခနဲ ျဖစ္မသြားဘူးလား၊ ျဖစ္သြားတယ္၊ တရားလည္း နည္းနည္းလြတ္မသြားဘူးလား၊ လြတ္သြားတယ္၊ လြတ္သြားၿပီးတဲ့ အခါမွာ ပညာအလင္းအားနည္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ငါနဲ႔လံုးေထြးၿပီးေတာ့ကာ အင္း.. ငါညံ့သြားျပန္ၿပီ၊ ခုနကဟာက ဘယ္လိုမွန္တာ ဘယ္လိုမွားတာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ၿပီးေတာ့ကာ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေပၚတဲ့၊ စိတ္အခ်က္ေပါင္းက မ်က္ေတာင္ တစ္ခက္ကို ကုေဋတစ္သိန္းေက်ာ္ေပၚတာမဟုတ္လား၊ စိတ္အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ေဒါသနဲ႔ ထံုသြားတာ၊ ကုကၠဳစၥေဒါသနဲ႔ ထံုသြားတာ၊ အဲ့ဒါ အရံႈးတစ္ခု၊ ႀကိဳးလည္းတင္းေနတာဘဲ၊ သေဘာေပါက္လား။ အျဖတ္ေႏွးတယ္ ေခၚတာေပါ့၊ မျမန္ေသးဘူးေနာ္၊ အဲ့ဒီေနရာမွ ကုကၠဳစၥလို႔ နားလည္ထားရတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုပဲ က်င့္လာရတာ၊ က်င့္စဥ္ကခံရတယ္ေလ၊ ကုကၠဳစၥမွန္းမသိဘူး အစက။ ဒီေရႊျမင္တင္ေတာင္မွာ ဒီလိုပဲစၿပီး (၁) ၀ါဆိုၿပီးေတာ့ စတရားပြားမ်ားေတာ့ ဒီ ၀ိပႆနာပိုင္းလည္းပါတာေပါ့ေနာ္၊ အသုဘကမၼ႒ာန္းလဲ ပြားမ်ားေတာ့ ဆြမ္းခံသြားရင္ ဒီျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္းမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာမွာ ဒီႏွလံုးအိမ္မွာေပါ့ အေျပာင္းအလဲ အတင္းအေလ်ာ့ကို ေလ့လာရင္း ၾကည့္ရတာကိုု၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရြာထဲမွာက တစ္ခု အခ်ိဳးမေျပတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဆြမ္းေလာင္းတဲ့ ဒကာမ (၂) ဦးေလာက္က အ၀တ္အစားက၀တ္ရင္ မလံုမလဲ ၀တ္တတ္တယ္၊ ကေလးအေမေတြေတာ့ ကေလးအေမေတြေပါ့ေနာ္၊ အေပၚပိုင္းေတြက မလံုမလဲ ေတြ၀တ္ထားတတ္တယ္၊ ရဟန္းက ဒါကို ႏွလံုးမသြင္းရဘူး၊ မၾကည့္ရဘူးဆိုတာကိုး..၊ အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ္ကသြားရင္းလာရင္း နီးေတာ့လည္း ၾကည့္မိတာေပါ့ေနာ္၊ ၾကည့္မိတဲ့အခါမွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသန္႔မရွင္းထင္တယ္ေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသုဘ ကမၼ႒ာန္း ပြားရမယ္ဆို ႀကိဳတင္သြားကတည္းက ေလ့က်င့္ထားတာေပါ့၊ အနားေရာက္တဲ့အခါ ဒါကို စိတ္က မသန္႔မရွင္း ျဖစ္ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ ျပန္ျပန္ပါပါလာတယ္၊ တစ္လမ္းလံုးပါပါလာတယ္၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ညံ့တယ္လို႔ ပါပါလာတာ။ ေတာ္ေတာ္ ရက္ကေလးၾကာသြားတယ္။
တစ္ေန႔က်မွ ေတာင္တက္ခါနီးေလးမွာက်မွ။ မွတ္မိေသးတယ္။ မန္က်ည္းပင္ေလး တစ္ပင္နားက်မွ လင္းခနဲ သိလိုက္တာ။ ေအာ္.. ကုကၠဳစၥႀကီး၀င္ေနတာပါလားလိုု႔၊ ခုနက နာရီဟာ မရိွေတာ့ဘူး။ ဒီေရာက္ေအာင္ ပါလာတာ နည္းတဲ့ ခရီးမဟုတ္ဘူး၊ မ်က္ေတာင္ တစ္ခက္ေပါင္းမ်ားစြာေပါ့။ အမ်ားႀကီးပါလာတာ၊ ကုကၠဳစၥနဲ႔ ထံုလာပါလားလို႔ သြားျမင္ေတာ့မွ လင္းခနဲ ျပတ္သြားတာ၊ ဟိုမွာတင္ၿပီးရမွာ ပါလာတာ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးပါလာတာ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား၊ ေနာက္တခါ ဒီလိုဘဲ။ ခုနက ေျပာတဲ့ မသန္႔မရွင္းျမင္ရတဲ့ပံုက ျမင္မွလို႔ေအာက္ေမ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္တာ။ တစ္ေန႔ ဂရုစိုက္ၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ ေနရင္း မေနာကိုဘဲ ဂရုစိုက္ရတာေပါ့ေနာ္၊ အဲ့ဒီအိမ္မေရာက္ခင္ (၂) အိမ္ ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ပံုက ေပၚႏွင့္ေနၿပီးကိုး..။ မေနာမွာေပၚေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ေအာ္…မေနာမွာ စေပၚေနတာဘဲ။ ဒီမွာကိုက စရႈပ္ေနတာ မသိလုိက္တာ၊ ဒီမွာေတာ့ မသန္႔မွန္းေတာ့ သိလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ နည္းနည္းေလးေတာ့ ရႈပ္ေထြးသြားမွန္းသိလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ဘယ္က စရႈပ္မွန္းမသိလို႔ ရွာရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ၊ မေနာမွာစၿပီးေတာ့ (၂) အိမ္ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ေပၚေနတာ။ အမွန္က မၾကည့္ခင္က ျမင္ေနတာႀကီးကိုး..။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီက စတာပါလားလို႔ သိေတာ့မွ ႏိုင္ေတာ့တာ။ အဲ့ဒီေတာ့ ၾကည့္လည္းျပႆနာမရိွေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္၊ ၿပီးေတာ့လည္းဘဲ အျပစ္တင္တာလည္းဘဲ ကုကၠဳစၥ မွန္းသိေတာ့မ ႏိုင္ေတာ့တာ (၂) ခုေပါ့။ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္၊ မၾကည့္ခင္က ျမင္ေနတာရယ္ ၿပီးတဲ့အခါ ျပန္ေတြးၿပီးေတာ့ အျပစ္တင္တာရယ္ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ရႈပ္တယ္၊ အဲ့ႏွစ္ခု ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ။ အဲ့ဒါကို ရေအာင္ရွာရမယ္ေနာ္။
ခုလဲ အဲ့ဒီနည္းကို မွတ္ထားေနာ္၊ ဥပမာအားျဖင့္- ေျပာရင္းဆိုရင္း၊ စားရင္းေသာက္ရင္းျဖင့္ လြတ္သြားတယ္၊ တရားထိုင္ရင္းလည္း လြတ္သြားမွာဘဲေနာ္၊ မလြတ္မရိွဘူး။ လြတ္မွာဘဲ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မိမိရဲ႕ဉာဏ္အင္အားက တစ္သံသရာလံုး ပါလာတဲ တဏွာရဲ႕ အရိွန္အဟုန္ေပါ့ေနာ္၊ ဒီဓါတ္ကို ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္ျပတ္အံုးမလဲ၊ ခ်က္ခ်င္းဘယ္ႏိုင္အံုးမလဲေနာ္၊ လြတ္တဲ့အခါ လြတ္သြားမွာေပါ့၊ သေဘာေပါက္လား၊ ကြာဟတာေလးေတြ၊ ဉာဏ္အင္းအားေလးေတြက နည္းေသးေတာ့ကာ ဘယ္သိအံုးမလဲ။ မႏိုင္ေသးဘူးေပါ့ေနာ္၊ လြတ္သြားတာကို ဘုန္းႀကီးတို႔ေတြက သိမ္းတဲ့အခါမွာ ကုကၠဳစၥနဲ႔ မသိမ္းဖို႔ လိုအပ္တာ။ အဲ့ဒါေလးတစ္ခု လိုအပ္တာ။ အသိမ္းေလးမွာ အေရးႀကီးတာ၊ အသိမ္းေလးမွာ ကုကၠဳစၥ ခံခံေနတာ သတိထားပါေနာ္၊ သေဘာေပါက္လား။
ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္။ ျဖစ္တတ္တယ္။ ရႈမွတ္ေနရင္းနဲ႔ကိုဘဲ တခါတေလက် လြတ္သြားတယ္၊ သေဘာေပါက္လား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားရပါ့မလား၊ အဲဒါ ကုကၠဳစၥ စ၀င္ေနတာ၊ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ တရားရႈၿပီးေတာ့ နည္းေပးလိုက္တယ္ေပါ့။ တရားထိုင္ၿပီးလည္း ၿပီးေရာ ျပန္ဆံုတဲ့အခါမွာ မ်က္ႏွာက မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး၊ မၾကည္ေတာ့ဘုန္းဘုန္းက ဘာလို႔ မၾကည္တာလဲၾကည့္ေတာ့ သူ႔တိုု႔ကိုယ္သူ တိုု႔ အားမရျဖစ္လာၾကတာ၊ အဲဒါ ဘယ္ဒဏ္ခံရတာလဲ၊ ကုကၠဳစၥဒဏ္ခံရတာ သေဘာေပါက္လား၊ ခုတရားေယာဂီေတြ ရွစ္နာရီထိုးေတာ့ ျပန္ေခၚတယ္ မဟုတ္လား၊ ကဲ မနက္က ထိုင္ခါစလို ၾကည္ရဲ႕လား၊ မၾကည္ဘူးမဟုုတ္လား၊ သိမ္မၾကည္ဘူးေနာ္၊ ဘာလို႔လဲဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္အားမရလာတာ၊ ခဏခဏ လြတ္တာမ်ားလာတာကိုး..၊ နားလည္လား၊ ဆရာသမားေရွ႕မွာ အားထုတ္တုန္းကေတာ့ မပ်ံ႕လြင့္ဘူးဆိုေတာ့ ၾကည္ၿပီး ဟုတ္ေနတာဘဲ မဟုတ္လား၊ အဲ့ ပံုစံ မျဖစ္ေကာင္းဘူးလားလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရတဲ့ သေဘာေလး၀င္ေနတာ၊ အ့ဲဒါဘာလဲ.. ကုကၠဳစၥ၊ နားလည္ၿပီ၊ ဘာေခၚၾကမလဲ။ ကုကၠဳစၥ၊ ေဒါသ၊ ေဒါသ အဲ့ဒါက။ နားလည္ၿပီလား၊ သူ႔ကို ရေအာင္ရွာေနာ္။
ကုကၠဳစၥ အင္မတန္ဆိုးတယ္ေနာ္၊ ဒီ ကုကၠဳစၥရဲ႕သေဘာတရားက မျမင္လို႔ ႀကီးထြားလာလို႔ရိွရင္ စိတ္က်ေရာဂါ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ရဟန္းလည္း လူထြက္ခ်င္စိတ္ေပါက္တတ္တယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသံုးမက်ဘူး ျမင္လာတာကိုး၊ မထူးေတာ့ပါဘူး ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေမွ်ာခ်ခ်င္စိတ္ေပါက္တတ္တယ္၊ ကုကၠဳစၥ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ၊ သေဘာေပါက္လား၊ သူကတဲ့ မွတ္ထား ။ ကၽြန္ဆင္းရဲတဲ့၊ ဘာဆင္းရဲတဲ့တုန္း ကၽြန္ဆင္းရဲ ကၽြန္ဆင္းရဲ၊ ကၽြန္ဆင္းရဲဆိုတာ တျခားမဟုတ္ဘူး သူလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခြင့္မရဘူး၊ စဥ္းစားေနာ္။ အိပ္ခ်င္လည္း အိပ္လို႔မရဘူး၊ သြားခ်င္လည္း သြားလို႔မရဘူး၊ သခင္ခိုင္းတာဘဲ ခံေနရတာ သေဘာေပါက္လား၊ သခင္ဆိုုတာ အဲဒါ အ၀ိဇၨာတဏွာေျပာတာေနာ္၊ ကိုယ္က တရားကို မျပတ္မလပ္ အားထုတ္ခ်င္တယ္၊ နိဗၺာန္ေပါက္သြားခ်င္တယ္၊ အားစိုက္တယ္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ကုကၠဳစၥကို မျမင္လိုက္ဘူးဆိုရင္ အခ်ိန္ကာလ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာဟာ သူေမႊေနတာနဲ႔ ခံေနရတယ္။
သြားခ်င္တာက နိဗၺာန္၊ ျဖစ္တာက ေဒါသ။ ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆိုးေနတာ ။ သေဘာေပါက္လား၊ လိုခ်င္တာက နိဗၺာန္၊ ျဖစ္ေတာ့ ေဒါသဆိုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္မေနဘူးလား၊ ကုကၠဳစၥ အင္မတန္ဆိုးတာ၊ သေဘာေပါက္ရဲ ႔လား၊ တခါတေလ ဘုန္းႀကီးသြားအမွတ္ရေသးတယ္၊ ဒကာတစ္ေယာက္ ေျပာျပလို႔။ ဘုန္းဘုန္းဘုရားတဲ့။ ရန္ကုန္ထဲသြားတာ ရန္ကုန္ထဲမေရာက္ဘူးတဲ့၊ အခ်ဳပ္ခန္းေရာက္သြားတယ္တဲ့၊ ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့၊ လမ္းမွာဘုရားတဲ့.. ပံုစံမက်တာျမင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္၀င္ၿပီး ရိုက္ရင္း၊ ပုတ္ရင္း၊ ထိုးရင္းနဲ႔ တပည့္ေတာ္ ရန္ကုန္မေရာက္ဘပဲ အခ်ဳပ္ခန္းေရာက္သြားလို႔တဲ့၊ တည့္တည့္ေရာက္ခ်င္တာ မေရာက္ပဲနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းေရာက္သြားလို႔တဲ့၊ အဲ့ဒီစကားသြားအမွတ္ရတယ္ေနာ္၊ လိုခ်င္တာ နိဗၺာန္လို႔ အားစိုက္ရင္း လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႔ က ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရ ေဒါသက၀င္ေနေတာ့ကာ နိဗၺာန္သြားမွာလား အပါယ္သြားမွာလား၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ဆင္းရဲေခၚတာ။ သေဘာေပါက္လား၊ သူကပိုဆိုးတယ္။
ကုကၠဳစၥက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေနာ္။ ဒါလည္းဘဲ အနာဂါမ္က်မွ သူက ပယ္ရမယ္လို႔ဆိုေတာ့၊ မျမင္တတ္ဘူး၊ ေအာက္အေျခခံ ေသာတာပန္ေလာက္ကေတာ့ သူက ဒိုးလိုေမႊမွာ၊ အေမႊခံရလိမ့္မယ္သူက၊ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား၊ အေရးႀကီးတယ္ေနာ္၊ အနာဂါမ္ေလာက္က်မွ ဒါကိုု ပယ္ႏိုင္တာ၊ ျမင္ေအာင္လည္း ၾကည့္တတ္ဖို႔လိုအပ္တယ္၊ စာမွာေတာ့ ရိွတယ္၊ အလုပ္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာရခက္တယ္၊ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား၊ ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္..။
အခ်ိန္တိုင္း လူကို ျပန္အကဲခတ္ပါေနာ္၊ လက္ရိွအခ်ိန္ကို မေက်ာ္နဲ႔ စကားလည္း သိတယ္ေနာ္၊ ေကာင္းၿပီ။ ေနာက္ကို ျပန္ၿပီးဆင္းတာလည္း ေက်ာ္တယ္ေခၚတာဘဲ။ ေရွ႕သြားလည္း ေက်ာ္တယ္ေခၚတာဘဲ။ လက္ရိွ အေျခအေနကေန မေရြ႕ေစရဘူးေနာ္၊ အဲဒီေတာ့ လက္ရိွ အေျခအေနမွာ ျပန္အကဲခတ္လိုက္ရတယ္။ ေယာာဂီအေဟာင္းေတြက သိေနျပီ။ ဒိ႒ိအတင္းအေလ ွ်ာ့ကိုု အကဲခပ္ေနာ္။ ကိုယ့္သႏၱန္မွာ.. ဒီ…ေမးက ဖဲြ႔တဲ့ တင္းတဲ့သေဘာတရားက ဘယ္ေလာက္ ၾကပ္သြားလဲ၊ မ်က္လံုးမွာရိွတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုကလဲ ဘယ္ေလာက္ တင္းၾကပ္လာသလဲ၊ နားအံုေတြလည္း ပါတယ္ေနာ္၊ ပုခံုးေတြ၊ ၀မ္းဗိုက္ေတြ၊ ေပါင္ေတြကအစ တင္းၾကပ္တဲ့ ဖဲြ႔စည္းမႈနဲ႔ အတူ ဒိ႒ိႀကိဳးတင္းလို႔ရိွရင္ စကားပါထြက္ေနတယ္၊ ရင္ထဲစကားေတြက ေျပာေနတာရွိတယ္၊ အဲ့ဒါကို …. ငါညံ့တယ္လို႔ အျပစ္မတင္ရဘူးေနာ္၊ ငါည့ံတယ္လို႔ အျပစ္တင္လိုက္ရင္ ကုကၠဳစၥ ျဖစ္သြားၿပီ။
(ဆက္ရန္…)
အပိုုင္း (၁)
ေဒါသတရားထဲမွာ ကုကၠဳစၥဆိုတဲ့ တရားပါတာကို သတိထားရေအာင္ေနာ္၊ ဒါသင္ရေအာင္၊ ဒီကုကၠဳစၥဆိုတာ ျပဳလိုက္မိတဲ့ မေကာင္းမႈတစ္ခုုကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ေနာင္တတဖန္ ပူပန္တာ၊ တခါ မျပဳလုိက္ရတဲ့ အခြင့္အေရးေကာင္းကို လြတ္သြားတာကိုလည္း ၿပီးၿပီးသားကို ျပန္ေတြးၿပီးေတာ့ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ ပူပန္တာ ေျပာတာ၊ အဲ့ဒါကို စာေပက်မ္းဂန္မ်ားထဲမွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနာဂါမ္မ်ားက်မွ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္ႏိုင္တယ္၊ အဲ့ဒီဓါတ္ကလည္းဘဲ နည္းနည္းအႏၱရာယ္တစ္ခုဘဲေနာ္။ သူက ဒိ႒ိၾကိဳးကို တင္းေစတာဘဲ။ ဒါေတြကို သံုးသပ္ရေအာင္ ။ရႈတဲ့ဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တကယ့္သဘာ၀ အရိွတရား/အရႈခံတရားက အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ခႏၶာငါးပါး ျဖစ္မေနဘူးလား၊ ခႏၶာငါးပါး သေဘာတရားကို ဘုရားရွင္ ရႈတဲ့အခါမွာ သူ႔သဘာ၀အမွန္က အတိတ္ခႏၶာ အစဥ္မလိုက္ရဘူး၊ အနာဂတ္ ခႏၶာ မေတာင့္တရဘူး။ အတိတ္ခႏၶာက ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ျပန္လာပါ့မလား၊ မလာဘူး၊ အနာဂတ္ခႏၶာက ေပၚမလာေသးဘူးဆိုေတာ့ ရိွေသးရဲ႕လား၊ ဒါျဖင့္ရင္ ထိုထိုေပၚဆဲမွာ ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္းပဲ ရဲေနတဲ့ အိုးကင္းေပၚ ေရစက္က်သလို အသစ္အသစ္ထိတိုင္းေပ်ာက္၊ ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့့ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတာကိုပါ ေတြ႔ရမွာ၊ ဖြားေသဘဲေတြ႔ရမွာေနာ္၊ ဒီအျမင္မသန္တဲ့အခါမွာ ကာလေလးေတြ ဆက္စပ္သြားတတ္တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ နာရီ မိနစ္က ထိုင္ရင္းနဲ႔ စိတ္မရွည္စရာ ေျပာခ်လိုက္တယ္ေပါ့ေနာ္၊ ေျပာၿပီးတဲ့အခါ ဒီဘက္ကို ေက်ာေပးလွည့္လာေတာ့ တခ်ိဳ႕ ပါလာၾကတယ္၊ ဒီဘက္နာရီထိပါလာၾကတယ္၊ သေဘာေပါက္လား၊ အဲ့ဒါ ကုကၠဳစၥတရားဘဲ။သေဘာေပါက္လား။ ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္။ အခ်ိဳးမတည့္တာ အျပစ္တင္စရာ တစ္ခုခုကို ျမင္လို႔ေျပာၿပီးၿပီ၊ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ကို ဒီဘက္ စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီမွာလည္း အင္း.. ငါေျပာကို ေျပာရမွ၊ ေျပာလိုက္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ငါေျပာခဲ့တာ ဒါေၾကာင့္ေျပာခဲ့တာ.. မၿပီးေသးဘူး၊ အရိွန္မေျပေသးဘူးေပါ့၊ သေဘာေပါက္လား၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာလဲသိေနတယ္။ အင္း.. ငါ ေဒါသေတြ၊ ေဒါသေတြ ျဖစ္ေနတာဘဲ။ ငါညံ့ေတာ့ညံ့တာဘဲလို႔ မေတြးၾကဘူးလား၊ ဒါျဖင့္ရင္ ကာလအားျဖင့္ လိုက္လာတယ္လို႔ ေခၚတယ္ေနာ္၊ ဟိုေနရာမွ မျပတ္ခဲ့ဘူး၊ ဒီဘက္နာရီထိပါလာတာ၊ အဲ့ဒါ ကုကၠဳစၥလို႔ေခၚတယ္၊ ခုေယာဂီေတြ ေတြ႔မေနဘူးလား၊ ဒါ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ပဲ။ ျဖစ္ေနတာေနာ္၊ အမွန္ကေတာ့ ေျပာေနဆဲမွာဘဲ ၿပီးဆုံုးသြားတာ။ ေျပာၿပီးရင္ မရိွေတာ့ဘူး၊ မရိွရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပါလာတယ္။ အရိွန္က ပါလာတယ္၊ ပါလာတာေတာင္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ အားမရဘူး ။ငါညံ့သြားျပန္ၿပီ။ ငါလြတ္သြားျပန္ၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ဒီဘက္ပါမလာဘူးလား၊ အဲ့ဒါ ဘာေခၚၾကမလဲ။ ကုကၠဳစၥ။ နားလည္တယ္ေနာ္၊ ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးတယ္ေနာ္။
တခါတေလက်ရင္၊ ဘုရားကဆံုးမတယ္။ အတြင္းႏႈတ္ခမ္းနဲ႔အမွ် ျပည့္တဲ့ ဆီျပည့္ခြက္ကို ကိုင္သလို သတိက အျပည့္ထားရမယ္၊ ဘုရားက ဆံုးမပါရဲ႕သားနဲ႔ ကိုယ္ကသြားရင္းလာရင္းနဲ႔ လြတ္သြားတယ္၊ လြတ္သြားတဲ့အခါက်ရင္ လြတ္မွန္းသိလိုက္ၿပီ၊ ရိုးရိုးမသိဘူး။ သူက ငါလြတ္သြားျပန္ၿပီ..ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရလိုက္ဘူး၊ အားမရေတာ့ကာ ေနႏွင့္အံုး။ ၿပီးမွဘဲ ရႈေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ဆဲြလိုက္ေသးတယ္၊ ဆဲြေတာ့ကာ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလေလးမွာ ေပၚတဲ့စိတ္ အသစ္အသစ္က ဘာနဲ႔ထံုသြားလဲဆိုေတာ့ ေဒါသနဲ႔ ထံုသြားလိုက္တာ ကုုကၠဳစၥနဲ႔ ေနရာယူသြားျပန္တယ္၊ ေသခ်ာမွတ္ေနာ္၊ သူက ဉာဏ္ေလးက နည္းနည္းေလး ေနာက္က် ေနာက္က်သြားတာေပါ့၊ အလွည့္ေလးေတြဘဲေနာ္၊ လြတ္သြားတာေလးကို သိသြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အဲဒီ လြတ္သြားတာသိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေတာ့ကာ ကိုယ္ကိုု ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရံုဘဲ။၊ ႀကိဳးအတင္း အေလ်ာ့ ၾကည့္လိုက္တာဘဲေပါ့ေနာ္၊ အတင္းအေလ်ာ့ၾကည့္လိုက္လို႔ တင္းဖဲြ႔ၿပီးေတာ့ကာ အဲဒီသေဘာတရားကိုဘဲ၊ လက္ရိွ အေျခအေနကိုဘဲ သူကရႈရတာ၊ ေနာက္လည္းဘဲ အျပစ္မတင္နဲ႔။ ေရွ႕လည္းဘဲ မသြားနဲ႔၊ ခ်က္ခ်င္း ၿဖိဳခ်လိုက္ရတာ၊ အဲ့ဒီမွာ လ်င္ျမန္တဲ့ ဉာဏ္အလင္းရိွေသာေၾကာင့္၊ ဉာဏ္ထက္ျမက္တဲ့ အလင္းဓာတ္ျမန္ေသာေၾကာင့္ ဒါတစ္ဆင့္ တက္ၿပီးေတာ့ ေျပာတာေပါ့။အဓိပၺါယ္က ဒီအနာဂါမ္ဆိုတဲ့ သေဘာက န အာဂါမိ လို႔ေျပာတာ၊ ဘာတဲ့တုန္း။ န အာဂါမိ။ အဓိပၸါယ္က ကာမဘံုထဲကို ျပန္မလာေတာ့တာ ေျပာတာ၊ တစ္ဖန္ ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ န ဆိုတာ ျပန္မလာတာ ။မရိွတာကိုေျပာတာေနာ္၊ အာဂါမိ ဆိုေတာ့ မလာေတာ့ဘူး၊ သေဘာတရားက သူက ျဖစ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ တစ္ဖန္ျဖစ္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ေပၚလာရင္ တင္းခနဲ ပူခနဲ ေပၚစရာေပၚလာလို႔ရိွရင္ ေပၚတာနဲ႔ ေနာက္စိတ္တစ္စုကို ျဖစ္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး၊ ဉာဏ္အုပ္ခ်လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းရွင္းသြားတာ၊ အရွင္းျမန္တယ္ေပါ့၊ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ မပါေတာ့ဘူး၊ အရွင္းျမန္တယ္၊ ၾကာၾကာမပါဘူး၊ စကၠန္႔ မိနစ္ မၾကာဘူးေပါ့၊ ဟိုဘက္ကို မကူးဘူး၊ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္တယ္၊ အသတ္ျမန္တယ္။
ေဒါသမကုန္ဘူးေနာ္၊ လံုး၀ကုန္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သေဘာေပါက္လား၊ ေသခ်ာမွတ္၊ ပယ္ႏိုင္တဲ့အားကို ေျပာတာ၊ ေဒါသအကုန္လံုးအၾကြင္းမဲ့ ကုန္တာက အရ ဟႏၱာ ေနာ္၊ သေဘာေပါက္လား။ ေသခ်ာမွတ္ေနာ္၊ ဒါဘုန္းဘုန္းတို႔လည္း ပထမ မသိဘူး မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတို႔ ေျဖေတာ့ ေမးတာကို ၾကည့္ေတာ့မွ သိတာ၊ ေအာ္.. ဒီလိုပါလားလို႔။ ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုရင္ ကြာဟခ်က္ ေပၚရင္ တင္းခနဲ ျဖစ္မသြားဘူးလား၊ ျဖစ္သြားတယ္၊ တရားလည္း နည္းနည္းလြတ္မသြားဘူးလား၊ လြတ္သြားတယ္၊ လြတ္သြားၿပီးတဲ့ အခါမွာ ပညာအလင္းအားနည္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ငါနဲ႔လံုးေထြးၿပီးေတာ့ကာ အင္း.. ငါညံ့သြားျပန္ၿပီ၊ ခုနကဟာက ဘယ္လိုမွန္တာ ဘယ္လိုမွားတာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ၿပီးေတာ့ကာ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေပၚတဲ့၊ စိတ္အခ်က္ေပါင္းက မ်က္ေတာင္ တစ္ခက္ကို ကုေဋတစ္သိန္းေက်ာ္ေပၚတာမဟုတ္လား၊ စိတ္အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ေဒါသနဲ႔ ထံုသြားတာ၊ ကုကၠဳစၥေဒါသနဲ႔ ထံုသြားတာ၊ အဲ့ဒါ အရံႈးတစ္ခု၊ ႀကိဳးလည္းတင္းေနတာဘဲ၊ သေဘာေပါက္လား။ အျဖတ္ေႏွးတယ္ ေခၚတာေပါ့၊ မျမန္ေသးဘူးေနာ္၊ အဲ့ဒီေနရာမွ ကုကၠဳစၥလို႔ နားလည္ထားရတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုပဲ က်င့္လာရတာ၊ က်င့္စဥ္ကခံရတယ္ေလ၊ ကုကၠဳစၥမွန္းမသိဘူး အစက။ ဒီေရႊျမင္တင္ေတာင္မွာ ဒီလိုပဲစၿပီး (၁) ၀ါဆိုၿပီးေတာ့ စတရားပြားမ်ားေတာ့ ဒီ ၀ိပႆနာပိုင္းလည္းပါတာေပါ့ေနာ္၊ အသုဘကမၼ႒ာန္းလဲ ပြားမ်ားေတာ့ ဆြမ္းခံသြားရင္ ဒီျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္းမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာမွာ ဒီႏွလံုးအိမ္မွာေပါ့ အေျပာင္းအလဲ အတင္းအေလ်ာ့ကို ေလ့လာရင္း ၾကည့္ရတာကိုု၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရြာထဲမွာက တစ္ခု အခ်ိဳးမေျပတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဆြမ္းေလာင္းတဲ့ ဒကာမ (၂) ဦးေလာက္က အ၀တ္အစားက၀တ္ရင္ မလံုမလဲ ၀တ္တတ္တယ္၊ ကေလးအေမေတြေတာ့ ကေလးအေမေတြေပါ့ေနာ္၊ အေပၚပိုင္းေတြက မလံုမလဲ ေတြ၀တ္ထားတတ္တယ္၊ ရဟန္းက ဒါကို ႏွလံုးမသြင္းရဘူး၊ မၾကည့္ရဘူးဆိုတာကိုး..၊ အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ္ကသြားရင္းလာရင္း နီးေတာ့လည္း ၾကည့္မိတာေပါ့ေနာ္၊ ၾကည့္မိတဲ့အခါမွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသန္႔မရွင္းထင္တယ္ေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသုဘ ကမၼ႒ာန္း ပြားရမယ္ဆို ႀကိဳတင္သြားကတည္းက ေလ့က်င့္ထားတာေပါ့၊ အနားေရာက္တဲ့အခါ ဒါကို စိတ္က မသန္႔မရွင္း ျဖစ္ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ ျပန္ျပန္ပါပါလာတယ္၊ တစ္လမ္းလံုးပါပါလာတယ္၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ညံ့တယ္လို႔ ပါပါလာတာ။ ေတာ္ေတာ္ ရက္ကေလးၾကာသြားတယ္။
တစ္ေန႔က်မွ ေတာင္တက္ခါနီးေလးမွာက်မွ။ မွတ္မိေသးတယ္။ မန္က်ည္းပင္ေလး တစ္ပင္နားက်မွ လင္းခနဲ သိလိုက္တာ။ ေအာ္.. ကုကၠဳစၥႀကီး၀င္ေနတာပါလားလိုု႔၊ ခုနက နာရီဟာ မရိွေတာ့ဘူး။ ဒီေရာက္ေအာင္ ပါလာတာ နည္းတဲ့ ခရီးမဟုတ္ဘူး၊ မ်က္ေတာင္ တစ္ခက္ေပါင္းမ်ားစြာေပါ့။ အမ်ားႀကီးပါလာတာ၊ ကုကၠဳစၥနဲ႔ ထံုလာပါလားလို႔ သြားျမင္ေတာ့မွ လင္းခနဲ ျပတ္သြားတာ၊ ဟိုမွာတင္ၿပီးရမွာ ပါလာတာ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးပါလာတာ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား၊ ေနာက္တခါ ဒီလိုဘဲ။ ခုနက ေျပာတဲ့ မသန္႔မရွင္းျမင္ရတဲ့ပံုက ျမင္မွလို႔ေအာက္ေမ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္တာ။ တစ္ေန႔ ဂရုစိုက္ၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ ေနရင္း မေနာကိုဘဲ ဂရုစိုက္ရတာေပါ့ေနာ္၊ အဲ့ဒီအိမ္မေရာက္ခင္ (၂) အိမ္ ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ပံုက ေပၚႏွင့္ေနၿပီးကိုး..။ မေနာမွာေပၚေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ေအာ္…မေနာမွာ စေပၚေနတာဘဲ။ ဒီမွာကိုက စရႈပ္ေနတာ မသိလုိက္တာ၊ ဒီမွာေတာ့ မသန္႔မွန္းေတာ့ သိလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ နည္းနည္းေလးေတာ့ ရႈပ္ေထြးသြားမွန္းသိလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ဘယ္က စရႈပ္မွန္းမသိလို႔ ရွာရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ၊ မေနာမွာစၿပီးေတာ့ (၂) အိမ္ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ေပၚေနတာ။ အမွန္က မၾကည့္ခင္က ျမင္ေနတာႀကီးကိုး..။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီက စတာပါလားလို႔ သိေတာ့မွ ႏိုင္ေတာ့တာ။ အဲ့ဒီေတာ့ ၾကည့္လည္းျပႆနာမရိွေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္၊ ၿပီးေတာ့လည္းဘဲ အျပစ္တင္တာလည္းဘဲ ကုကၠဳစၥ မွန္းသိေတာ့မ ႏိုင္ေတာ့တာ (၂) ခုေပါ့။ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္၊ မၾကည့္ခင္က ျမင္ေနတာရယ္ ၿပီးတဲ့အခါ ျပန္ေတြးၿပီးေတာ့ အျပစ္တင္တာရယ္ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ရႈပ္တယ္၊ အဲ့ႏွစ္ခု ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ။ အဲ့ဒါကို ရေအာင္ရွာရမယ္ေနာ္။
ခုလဲ အဲ့ဒီနည္းကို မွတ္ထားေနာ္၊ ဥပမာအားျဖင့္- ေျပာရင္းဆိုရင္း၊ စားရင္းေသာက္ရင္းျဖင့္ လြတ္သြားတယ္၊ တရားထိုင္ရင္းလည္း လြတ္သြားမွာဘဲေနာ္၊ မလြတ္မရိွဘူး။ လြတ္မွာဘဲ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မိမိရဲ႕ဉာဏ္အင္အားက တစ္သံသရာလံုး ပါလာတဲ တဏွာရဲ႕ အရိွန္အဟုန္ေပါ့ေနာ္၊ ဒီဓါတ္ကို ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္ျပတ္အံုးမလဲ၊ ခ်က္ခ်င္းဘယ္ႏိုင္အံုးမလဲေနာ္၊ လြတ္တဲ့အခါ လြတ္သြားမွာေပါ့၊ သေဘာေပါက္လား၊ ကြာဟတာေလးေတြ၊ ဉာဏ္အင္းအားေလးေတြက နည္းေသးေတာ့ကာ ဘယ္သိအံုးမလဲ။ မႏိုင္ေသးဘူးေပါ့ေနာ္၊ လြတ္သြားတာကို ဘုန္းႀကီးတို႔ေတြက သိမ္းတဲ့အခါမွာ ကုကၠဳစၥနဲ႔ မသိမ္းဖို႔ လိုအပ္တာ။ အဲ့ဒါေလးတစ္ခု လိုအပ္တာ။ အသိမ္းေလးမွာ အေရးႀကီးတာ၊ အသိမ္းေလးမွာ ကုကၠဳစၥ ခံခံေနတာ သတိထားပါေနာ္၊ သေဘာေပါက္လား။
ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္။ ျဖစ္တတ္တယ္။ ရႈမွတ္ေနရင္းနဲ႔ကိုဘဲ တခါတေလက် လြတ္သြားတယ္၊ သေဘာေပါက္လား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားရပါ့မလား၊ အဲဒါ ကုကၠဳစၥ စ၀င္ေနတာ၊ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ တရားရႈၿပီးေတာ့ နည္းေပးလိုက္တယ္ေပါ့။ တရားထိုင္ၿပီးလည္း ၿပီးေရာ ျပန္ဆံုတဲ့အခါမွာ မ်က္ႏွာက မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး၊ မၾကည္ေတာ့ဘုန္းဘုန္းက ဘာလို႔ မၾကည္တာလဲၾကည့္ေတာ့ သူ႔တိုု႔ကိုယ္သူ တိုု႔ အားမရျဖစ္လာၾကတာ၊ အဲဒါ ဘယ္ဒဏ္ခံရတာလဲ၊ ကုကၠဳစၥဒဏ္ခံရတာ သေဘာေပါက္လား၊ ခုတရားေယာဂီေတြ ရွစ္နာရီထိုးေတာ့ ျပန္ေခၚတယ္ မဟုတ္လား၊ ကဲ မနက္က ထိုင္ခါစလို ၾကည္ရဲ႕လား၊ မၾကည္ဘူးမဟုုတ္လား၊ သိမ္မၾကည္ဘူးေနာ္၊ ဘာလို႔လဲဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္အားမရလာတာ၊ ခဏခဏ လြတ္တာမ်ားလာတာကိုး..၊ နားလည္လား၊ ဆရာသမားေရွ႕မွာ အားထုတ္တုန္းကေတာ့ မပ်ံ႕လြင့္ဘူးဆိုေတာ့ ၾကည္ၿပီး ဟုတ္ေနတာဘဲ မဟုတ္လား၊ အဲ့ ပံုစံ မျဖစ္ေကာင္းဘူးလားလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရတဲ့ သေဘာေလး၀င္ေနတာ၊ အ့ဲဒါဘာလဲ.. ကုကၠဳစၥ၊ နားလည္ၿပီ၊ ဘာေခၚၾကမလဲ။ ကုကၠဳစၥ၊ ေဒါသ၊ ေဒါသ အဲ့ဒါက။ နားလည္ၿပီလား၊ သူ႔ကို ရေအာင္ရွာေနာ္။
ကုကၠဳစၥ အင္မတန္ဆိုးတယ္ေနာ္၊ ဒီ ကုကၠဳစၥရဲ႕သေဘာတရားက မျမင္လို႔ ႀကီးထြားလာလို႔ရိွရင္ စိတ္က်ေရာဂါ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ရဟန္းလည္း လူထြက္ခ်င္စိတ္ေပါက္တတ္တယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသံုးမက်ဘူး ျမင္လာတာကိုး၊ မထူးေတာ့ပါဘူး ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေမွ်ာခ်ခ်င္စိတ္ေပါက္တတ္တယ္၊ ကုကၠဳစၥ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ၊ သေဘာေပါက္လား၊ သူကတဲ့ မွတ္ထား ။ ကၽြန္ဆင္းရဲတဲ့၊ ဘာဆင္းရဲတဲ့တုန္း ကၽြန္ဆင္းရဲ ကၽြန္ဆင္းရဲ၊ ကၽြန္ဆင္းရဲဆိုတာ တျခားမဟုတ္ဘူး သူလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခြင့္မရဘူး၊ စဥ္းစားေနာ္။ အိပ္ခ်င္လည္း အိပ္လို႔မရဘူး၊ သြားခ်င္လည္း သြားလို႔မရဘူး၊ သခင္ခိုင္းတာဘဲ ခံေနရတာ သေဘာေပါက္လား၊ သခင္ဆိုုတာ အဲဒါ အ၀ိဇၨာတဏွာေျပာတာေနာ္၊ ကိုယ္က တရားကို မျပတ္မလပ္ အားထုတ္ခ်င္တယ္၊ နိဗၺာန္ေပါက္သြားခ်င္တယ္၊ အားစိုက္တယ္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ကုကၠဳစၥကို မျမင္လိုက္ဘူးဆိုရင္ အခ်ိန္ကာလ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာဟာ သူေမႊေနတာနဲ႔ ခံေနရတယ္။
သြားခ်င္တာက နိဗၺာန္၊ ျဖစ္တာက ေဒါသ။ ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆိုးေနတာ ။ သေဘာေပါက္လား၊ လိုခ်င္တာက နိဗၺာန္၊ ျဖစ္ေတာ့ ေဒါသဆိုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္မေနဘူးလား၊ ကုကၠဳစၥ အင္မတန္ဆိုးတာ၊ သေဘာေပါက္ရဲ ႔လား၊ တခါတေလ ဘုန္းႀကီးသြားအမွတ္ရေသးတယ္၊ ဒကာတစ္ေယာက္ ေျပာျပလို႔။ ဘုန္းဘုန္းဘုရားတဲ့။ ရန္ကုန္ထဲသြားတာ ရန္ကုန္ထဲမေရာက္ဘူးတဲ့၊ အခ်ဳပ္ခန္းေရာက္သြားတယ္တဲ့၊ ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့၊ လမ္းမွာဘုရားတဲ့.. ပံုစံမက်တာျမင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္၀င္ၿပီး ရိုက္ရင္း၊ ပုတ္ရင္း၊ ထိုးရင္းနဲ႔ တပည့္ေတာ္ ရန္ကုန္မေရာက္ဘပဲ အခ်ဳပ္ခန္းေရာက္သြားလို႔တဲ့၊ တည့္တည့္ေရာက္ခ်င္တာ မေရာက္ပဲနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းေရာက္သြားလို႔တဲ့၊ အဲ့ဒီစကားသြားအမွတ္ရတယ္ေနာ္၊ လိုခ်င္တာ နိဗၺာန္လို႔ အားစိုက္ရင္း လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႔ က ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရ ေဒါသက၀င္ေနေတာ့ကာ နိဗၺာန္သြားမွာလား အပါယ္သြားမွာလား၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ဆင္းရဲေခၚတာ။ သေဘာေပါက္လား၊ သူကပိုဆိုးတယ္။
ကုကၠဳစၥက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေနာ္။ ဒါလည္းဘဲ အနာဂါမ္က်မွ သူက ပယ္ရမယ္လို႔ဆိုေတာ့၊ မျမင္တတ္ဘူး၊ ေအာက္အေျခခံ ေသာတာပန္ေလာက္ကေတာ့ သူက ဒိုးလိုေမႊမွာ၊ အေမႊခံရလိမ့္မယ္သူက၊ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား၊ အေရးႀကီးတယ္ေနာ္၊ အနာဂါမ္ေလာက္က်မွ ဒါကိုု ပယ္ႏိုင္တာ၊ ျမင္ေအာင္လည္း ၾကည့္တတ္ဖို႔လိုအပ္တယ္၊ စာမွာေတာ့ ရိွတယ္၊ အလုပ္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာရခက္တယ္၊ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား၊ ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္..။
အခ်ိန္တိုင္း လူကို ျပန္အကဲခတ္ပါေနာ္၊ လက္ရိွအခ်ိန္ကို မေက်ာ္နဲ႔ စကားလည္း သိတယ္ေနာ္၊ ေကာင္းၿပီ။ ေနာက္ကို ျပန္ၿပီးဆင္းတာလည္း ေက်ာ္တယ္ေခၚတာဘဲ။ ေရွ႕သြားလည္း ေက်ာ္တယ္ေခၚတာဘဲ။ လက္ရိွ အေျခအေနကေန မေရြ႕ေစရဘူးေနာ္၊ အဲဒီေတာ့ လက္ရိွ အေျခအေနမွာ ျပန္အကဲခတ္လိုက္ရတယ္။ ေယာာဂီအေဟာင္းေတြက သိေနျပီ။ ဒိ႒ိအတင္းအေလ ွ်ာ့ကိုု အကဲခပ္ေနာ္။ ကိုယ့္သႏၱန္မွာ.. ဒီ…ေမးက ဖဲြ႔တဲ့ တင္းတဲ့သေဘာတရားက ဘယ္ေလာက္ ၾကပ္သြားလဲ၊ မ်က္လံုးမွာရိွတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုကလဲ ဘယ္ေလာက္ တင္းၾကပ္လာသလဲ၊ နားအံုေတြလည္း ပါတယ္ေနာ္၊ ပုခံုးေတြ၊ ၀မ္းဗိုက္ေတြ၊ ေပါင္ေတြကအစ တင္းၾကပ္တဲ့ ဖဲြ႔စည္းမႈနဲ႔ အတူ ဒိ႒ိႀကိဳးတင္းလို႔ရိွရင္ စကားပါထြက္ေနတယ္၊ ရင္ထဲစကားေတြက ေျပာေနတာရွိတယ္၊ အဲ့ဒါကို …. ငါညံ့တယ္လို႔ အျပစ္မတင္ရဘူးေနာ္၊ ငါည့ံတယ္လို႔ အျပစ္တင္လိုက္ရင္ ကုကၠဳစၥ ျဖစ္သြားၿပီ။
(ဆက္ရန္…)
